Paolo Giordano, Italiaan, schrijver van De eenzaamheid van de priemgetallen, heeft een tweede roman uit. Na het overrompelende succes van zijn debuut lukte het hem aanvankelijk niet om weer op gang te komen. Pas toen hij op vraag van het Amerikaanse maandblad Vanity Fair naar oorlogsgebied mocht, vond hij de juiste bedding voor zijn verhaal.
Een compagnie Italiaanse soldaten zit in Afghanistan geïsoleerd op een militaire basis. Ze vervelen zich stierlijk en vinden afleiding in drank, pesterijen en cyberseks. Wanneer ze op een dag een konvooi vrachtwagens moeten begeleiden, vallen ze in een hinderlaag, met een bloedbad tot gevolg.
Giordano wordt de meester van de psychologische inzichten genoemd, en terecht. Het echte verhaal is niet dat van de oorlog, maar van de personages zelf. Hoe zij hun persoonlijk gevecht leveren, met hun verleden, met zichzelf, met hun rol in het drama van de aanslag.
Er zijn er die het durven, zeggen dat Het menselijk lichaam beter is dan De eenzaamheid van de priemgetallen. Meesterlijk geschreven alweer en een waardige opvolger, dat alleszins.