Ze schrijft over mensen die meer van het leven verwachtten dan ze gekregen hebben, dat zegt men over Geertrui Daem. Hetzelfde kan je eigenlijk zeggen over haar schilderijen: het zijn niet meteen de meest gloriërende gezichten die ze portretteert. Ze kijken je ietwat nors, een beetje gelaten, soms misprijzend aan. Het gloedvolle koloriet bedriegt: dit is geen warm gezelschap. Beklemming, dat is wat je voelt nadat je met de hele stoet karakterkoppen hebt kennisgemaakt.
Voor lichtheid heeft ze weinig talent, deze veelzijdige kunstenares, maar ga gerust gedag zeggen aan haar grimmige ensemble. Ze lijken geplukt uit een lang vervlogen Frans dorp, waar familievetes door de straten gonzen, en niemand met het leven onverdeeld gelukkig is. Maar plots is daar toch een sprankje hoop, een flinter romantiek en als je goed luistert kun je misschien zelfs muziek horen, van een uitbundig feestje op het dorpsplein, waarbij een luchtig dansje wordt ingezet, en alles even vergeten en vergeven is.
Dit verhaal in verf wordt gebracht met een standvastige eigen hand, een zweem van Bacon en een stevige veeg Dumas (en dat zijn alvast ferme complimenten).
Nog tot 2 maart elke vrij/za/zo van 14 tot 18u in Galerie LINK.
