Eind november opende in het FOMU Double Bind, een fototentoonstelling met werk van Max Pinckers (°1988, Brussel) van de laatste vijf jaar. Gelijktijdig verscheen bij Hannibal het 328 pagina’s dikke fotoboek MAX PINCKERS, samengesteld door en verrijkt met interessante woorden van Hans Theys, die de fotograaf allang volgt. Al is dat niet zó verschrikkelijk lang, de fotograaf is nog maar tien jaar professioneel aan de slag. Maar in die tijd overtuigde hij al volop, ook internationaal, met onder andere een opdracht voor de New Yorker, een nominatie als Magnumfotograaf en een plek in de Forbeslijst met de meest beloftevolle kunstenaars ter wereld.
Vanwaar dat succes? Dat komt in de eerste plaats door zijn mooie beelden uiteraard, die trekken aan. Om vervolgens te intrigeren en diepere lagen aan te boren. Want wat je ziet, lijkt té perfect. Té mooi om waar te zijn. Nochtans gaat Pinckers altijd uit van werkelijke situaties, waargebeurde feiten, en de mensen die daarbij horen. Je zou kunnen denken dat zijn beelden volledig geënsceneerd zijn, maar dat klopt niet. Toch ga je twijfelen. Want de fotograaf houdt van een minutieuze voorbereiding, waarin zijn vrouw Victoria Gonzalez-Figueras een grote rol speelt, zij zorgt ook voor de research. En de extra belichting, valt ook vaak op. Is zijn documentairefotografie dan wel écht? Goeie vraag. Want dat is precies de rode draad en hét thema doorheen de zoektocht en de fotoseries van Max Pinckers. Hij wil je doen twijfelen. Omdat twijfel essentieel is bij het zien van fotografische beelden. Want ze zijn nooit helemaal waar. Al is het maar omdat een foto sowieso het resultaat is van keuzes. Locatie, onderwerp, cadrering, wat toon je wel, en wat niet,.. Op vele manieren sluipt er subjectiviteit in, soms zelfs een vorm van manipulatie. Dat is altijd al zo geweest, ook lang voor fake news nieuws werd. En precies dàt wil Pinkers aantonen: pas op, wat je ziet is niet altijd wat het is. En zie je één laag, kijk dan nog eens, graaf dieper, en vind andere.
Max Pinckers is naar verluidt een man met een open blik die respectvol omgaat met wie hij fotografeert. Misschien dankt hij die open blik aan de verschillende landen & culturen waarin hij opgroeide. Toen hij amper twee was gingen zijn ouders uit elkaar en woonde hij eerst enkele jaren bij zijn vader – een reclamefotograaf van wie hij ook zijn eerste camera kreeg – in Singapore. Daarna verhuisde hij naar zijn mama – een journaliste – om enkele jaren op Bali te verblijven, tussen 1993 en 1996 was dat. Met haar woonde hij ook in Brussel en Australië, om vervolgens weer bij zijn papa in Singapore te belanden, de wereldstad waar hij nu ook verblijft. In die tijd ontdekte hij tijdens vakanties ook India, waar zijn moeder intussen huisde. Nadien heeft Max Pinckers ook een ‘Gentse periode’ gekend. Hij mislukte voor een ingangsexamen fotografie, en ging sinologie studeren. Maar het jaar daarop startte hij wél zijn 3-jarige fotografieopleiding aan het KASK. Waartoe dat allemaal heeft geleid, is nu te zien in het FOMU, en in het nieuwe en mooie overzichtsboek MAX PINCKERS.
Max Pinckers, Double Bind in het FOMU, nog tot 13 maart 2022. Zijn werk is ook bij je thuis te bewonderen in MAX PINCKERS, uitgegeven bij Hannibal, samengesteld door Hans Theys, 49,95 euro. Alle beelden © Max Pinckers.
